۱۳۸۹/۰۳/۰۵

پنجمین جام جهانی؛ سه دهه با مارادونا

جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی، پنجمین جام جهانی برای ستاره همیشه خبرساز آرژانتینی محسوب می شود. دیگو مارادونا با سابقه 4 دوره بازی در جام جهانی، این بار روی صندلی سرمربیگری تیمی خواهد نشست که در 20 سال گذشته راهی به مرحله نیمه نهایی پیدا نکرده است.

مارادونا حالا در بزنگاه تاریخی دیگری برای رقم زدن صفحات جدید فوتبال جهان ایستاده. 32 سال قبل سزار منوتی اعتقادی به استفاده از یک جوان 18 ساله نداشت. او تیمش را بدون مارادونا به مقام قهرمانی جام جهانی رساند. مارادونا جام جهانی را از 22 سالگی تجربه کرد. جام جهانی 1982 اسپانیا.

در آن مسابقات وقتی در نیوکمپ با یک گل به بلژیک باختند، دیگو یک موقعیت طلایی خلق کرد و خودش هم از دست داد. درباره آن صحنه در کتاب خاطراتش جمله ای به نقل از برادر خردسالش هست که می گوید: " احمق جون، نباید می شوتیدی، باید دریبل می زدی!"

4 سال بعد در مکزیک، مارادونا مرد اول فوتبال جهان بود. او با دست و با پا، حتی نگاه داوران را هم دریبل می زد. آرژانتین با او برای دومین بار فاتح جام جهانی شد.

سال 1990، مارادونا و آرژانتین لنگان لنگان به فینال رسیدند. فینالی فراموش نشدنی با دو اخراجی برای آرژانتین. سنگربان ذخیره این تیم گوی گوچه آ که پس از مصدومیت نری پمپیدو به یکی از بهترین های جام مبدل شد، فاصله ای تا مهار پنالتی آندریاس برمه نداشت.

سال 1994، دیگو 34 ساله بود. دعواهای او با کورادو فرلاینو در ناپولی و ماجراهای مواد مخدر، روی چهره ستاره بی همتای فوتبال جهان خَش انداخته بود.

او برای خلق یک شگفتی دیگر به آمریکا آمد. وقتی گل سوم تیمش به یونان را زد، شیوه شادمانی اش نشان می داد که شعله های انتقام چگونه از وجودش زبانه می کشد. اما قبل از بازی با بلغارستان، دوپینگ مارادونا را مثبت اعلام کردند تا پرونده بازیگری او در جام های جهانی بسته شود.

شایعاتی درباره احتمال حضور دیگو در جام جهانی 1998 هم بود. اما هیکل فربه اش برای همراهی بوکا جونیورز هم تا 1997 بیشتر دوام نداشت.

40 سالگی دیگو

مارادونا
قهرمانی احتمالی آرژانتین می تواند نام دیگو را در جایی از آسمان اساطیر فوتبال ثبت کند دیگو و تیمش با بدبختی به جام جهانی آفریقای جنوبی رسیده اند. آنها به عنوان تیم چهارم آمریکای جنوبی به جام جهانی صعود کرده اند. آرژانتینی ها در پنج بازی آخرشان سه بازی را به اکوادور، برزیل و پاراگوئه باختند. مقابل پرو و اروگوئه هم هواداران سرزمین نقره را تا دقیقه 90 خون جگر کردند. با این حال، راه راه پوشان آمریکای جنوبی تیمی پر از ستاره هستند. حتی درخشان تر از تیم 1986. پسر همیشه نا آرام لانوس این هفته وقتی فهرست نهایی تیمش را اعلام کرد، مشخص شد از پابلو آیمار، مائورو زاراته، خوان رومن ریکلمه، فرناندو گاگو، خاویر زانتی و استبان کامبیاسو چشم پوشی کرده است.

حذف دو بازیکن آخری بیشتر از بقیه انتقاد برانگیز شده. می گویند بین این همه بازیکن کارساز، اصرار مارادونا در استفاده از ورون 35 ساله منطقی نیست. می گویند توجیهی ندارد استفاده از مارتین پالرمو در 37 سالگی. او در اوج هم که بود این توانایی را داشت 3 ضربه پنالتی را در یک بازی از دست بدهد!

با این همه، درهم شکستن آلمان در مونیخ در دیداری دوستانه با گلزنی ئیگواین، از بار سهمگین انتقادات پارسال علیه سرمربی فرو کاسته. می گوید پنج سال است به مواد مخدر لب نزده ام، همین خود به تنهایی خبر خوبی برای علاقمندان فوتبال آرژانتین در سراسر جهان است.

در آفریقای جنوبی اگر مارادونا با تیمش به نیمه نهایی برسد، بهترین نتیجه 20 سال اخیر کشورش را رقم زده است.

قهرمانی احتمالی این تیم می تواند نام دیگو را در جایی از آسمان اساطیر فوتبال ثبت کند که حتی گرایش مجدد او به مواد مخدر، شلیک دوباره اش با اسلحه بادی به خبرنگاران مزاحم و فحش های رکیکش در تمام کنفرانس های خبری هم منجر به پایین کشیدنش نشود.

مارادونا

گر مارادونا با تیمش به نیمه نهایی برسد، بهترین نتیجه 20 سال اخیر کشورش را رقم زده است

اما ناکامی آلبی سلسته (اصطلاحی که به تیم ملی آرژانتین در این کشور اطلاق می شود) هم پیامدهای وحشتناکی می تواند برای اعجوبه در پی داشته باشد. مردی که وقتی سرمربی تیم ملی شد، فقط 30 درصد مردم کشورش موافق چنین انتخابی بودند.

تمام مردان دیگو آرماندو مارادونا در گروهی که نیجریه، یونان و کره جنوبی حضور دارند و همچنین بازی های پس از آن، از بین این 30 نفر انتخاب خواهند شد.

دروازه‌ بان ها: سرجيو رومرو (آلكمار) ماریانو آندوخار (كاتانيا) دیگو پوزو (كولون)

مدافعان: نیکولاس اوتامندی (ولز سارسفيلد) مارتین دميكليس (بايرن مونيخ) والتر ساموئل (اينترميلان) گابريل هاينزه (مارسی) نیکولاس بورديسو (رم) کلمنته رودريگز (استوديانتس) خوان مانوئل اینسوآرالده (نيول اولد بويز) آريل گارسه (كولون) فابریزیو كولوچینی(نيوكاسل)

هافبک ها: یوناس گوتيه رز (نيوكاسل) خوان سباستین ورون (استوديانتس) خاویر ماسچرانو (ليورپول) آنخل دی ماريا (بنفيكا) خاویر پاستوره (پالرمو) ماریو بولاتی (فيورنتينا) خوزه ارنستو سوسا (استوديانتس) سباستین بلانكو (لانوس) خسوس داتولو (المپياكوس) خوان مرسیه (آرجنتينوس) ماكسی رودريگز (ليورپول)

مهاجمان: ليونل مسی (بارسا) گونسالو ئيگواين (رئال) کارلوس ته ‌وز (منچسترسيتی) سرجیو آگوئرو (آتلتيكو) دیگو ميليتو (اينتر) مارتین پالرمو (بوكا) اسکیل لاوتزی (ناپولی)

این جام، فرصت طلایی دیگری برای مارادوناست که صفحه های جدید تاریخ فوتبال را با نقش آفرینی خودش پر کند.

دغدغه ای درباره توان خط آتش آلبی سلسته وجود ندارد. نگرانی ها از پشت سر این مهاجمان زهر دار است. مثلاً مجموع بازی های ملی سه دروازه بان منتخب، عدد نا امید کننده 12 است.

هیچ نظری موجود نیست: